تنهایی مترسک....

گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی...

گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت

می کنی ...

گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...

گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای

فردا نداری و حال هم که...

گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای

گوشه ترین گوشه ای...! که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی...

گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود...

گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید

همیشـه سعـی کـردم نـوشتـه هـآم جـوری بـآشه کـه نـذارم کسـی بـاخوندن نـوشته هـام نـآراحت بشـه

همیشـه سعـی کـردم ادمـی بـاشم کـه دوستـآم ازَم نـرَجـَن

همیشـه سعـی کـردم آدم شـادی بـاشم حتـی اگـه کسـی نـآراحت بـود بـازم بـاهاش شـوخی کنـم تـآ

بخـنده

وَلـی ...

هیـچ مـوقع کسـی نبـوده که درکـم کنـه

هیـچ مـوقع کسـی نبـوده کـه دوسـتم بـآشه نـه رقیبـم

هیـچ مـوقع کسـی نبـوده پیشـم وایستــه نـه رـوبـه روم

بـی نهـایت {حـداقـلش ـه} دلـم گـرفت ـه نـه از دوستـام نـه از خـآنوادم نـه از دنیـا

از خـودم ...

از خـودی که نتـونستـم بـا دنیـا کنـآر بیـآم

خـدایـا یـادت بـاشه اینجـا یکـی هسـت که منتظـر کمکتـه

فقـط یـه چیـزی دلـم میخـواد {بـآرون}

تنهـآ چیـزی کـه تـونستـم درکـش کنـم، بـاهاش دوسـت بـآشم و بـآهـآش ارتبـاط بـرقـرار کنـم 

تنهایی یعنی اینکه صمیمی ترین دوستت وقتی عاشق شد دیگه جواب اس ام استم نده...

تنهایی یعنی شبا با هندزفری تو جات آهنگ گوش کنی تا گوشات و بالشتت خیس بشه....

تنهایی یعنی اینکه شبا گوشیت رو رو سایلنت نذاری

نهایی یعنی یه آدم با یه عالمه سوال بی جواب. یعنی یه دنیا حرف. یعنی چشم انتظاری. یعنی گریه کنی و تو آینه بگی چرا؟؟؟؟؟!!!!

چـه دنیای مـزخرفـی ...

ایـن مـن نبـودم

ولـی الـان ...

جـز سـه نقطـه چیـزی نیـس :|

کوچیک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم  حالا  که بزرگیم چه دلتنگیم کاش

 دلهامون به بزرگی بچگی بود  کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش 

 میشد  خواند  کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم  کاش برای حرف

زدن فقط نگاه کافی بود کاش قلبها در چهره بود اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی

نمی فهمد و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم  سکوت  پر بهتر از فریاد تو

خالیست   سکوتی را  که یک نفر بفهمد  بهتر  از هزار فریادی  است که هیچ کس

 نفهمد سکوتی  که سرشار از ناگفته ها ست

دنیا رو   ببین... بچه بودیم از آسمون  باران می آمد   بزرگ شده ایم از چشما مون

می آید!! بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن بزرگ که  شدیم  هیچکی 

 نمیبینه بچه  بودیم  تو جمع گریه می کردیم بزرگ شدیم تو خلوت بچه بودیم راحت

دلمون نمی شکست بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه

بچه که  بودیم اگه دلمون می شکست با یه آبنبات دلمونو  بدست می آوردن   بزرگ

که شدیم وقتی دلمون رو شکستن با هیچ چیز دیگه نمیشه درستش کرد  فقط  جای

 شکستگیش  روی دل میمونه و با هیچ آبنباتی درست نمیشه بچه که  بودیم همه رو

  10 تا دوست  داشتیم  بزرگ که شدیم   بعضی ها رو هیچی بعضی هارو کم و 

 بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان

بودن

بزرگ که شدیم  قضاوتهای  درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون

تغییر کنه کاش هنوزم  همه رو  به اندازه  همون بچگی  10 تا  دوست داشتیم بچه

 که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت  بعدش  از یادمون  میرفت   بزرگ که

 شدیم   گاهی  دعواهامون سالها  تو یادمون  میمونه  و  آشتی هم  نمی کنیم  

 بچه ک ه بودیم گاهی   با یه تیکه نخ  سرگرم  می شدیم بزرگ که  شدیم

حتی 100 تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه

بچه  که بودیم   بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود  بزرگ که  شدیم

   کوچکترین  آرزومون  داشتن بزرگترین  چیزه   بچه که   بودیم آرزمون بزرگ شدن بود

 بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم   بچه که بودیم  تو بازیهامون

همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم

به بچگی بچه  که  بودیم دل درد ها را به هزار ناله  می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ که  شده ایم  درد دل  را  به صد زبان  به کسی میگیم   ...هیچ  کس  نمی

فهمد  بچه که  بودیم دوستیامون  تا نداشت   بزرگ که شدیم   همه دوستیامون تا

داره بچه که بودیم بچه بودیم بزرگ شدیم..     بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه

هم نیستیم  پس می بینیم که چه دنیایی دارن بچه ها و چه  دنیایی دارن بزرگ ترها 

   ای کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم و همیشه همون بچه باقی می موندیم....

تنهادر بی چراغ شبهامیرفتم
دستهایم ازیاد مشعل هاتهی شده بود
همه ستاره هایم ب تاریکی رفته بود
مشت من ساقه خشک تپش هارامی فشرد
لحظه ام از طنینریزش پیوندها پربود
تنهامیرفتم میشنوی؟تنها
من از شادابی باغ زمرد
کودکی ب راه افتاده بودم
ایینه ها انتظارتصوریم
 رامی کشیدنددرها عبور غمناک
 مرا می جستندومن میرفتم میرفتم تا
در پایان خودم فروافتمناگهان تو از
 بیراهه لحظه ها میان دو تاریکی
 ب من پیوستی
صدای نفس هایم با طرح دوزخی اندامت درامیخت
همه تپشهایم از ان تو باد چهره ب
شب پیوسته همه تپشهایم
من از برگریز سرد ستاره ها گذشته ام
تا در خط های عصیانی پیکرت شعله
 گمشده را بربایمدستم را ب سرتا سر
 شب کشیدمزمزمه نیایش در
 بیداری انگشتانم تراویدخوشه قضا را فشردم
قطرههای ستاره در تاریکی درونم درخشید
و سرانجام در اهنگ مه الود
 نیایش ترگم کردمیان ما سرگردانی بیابان هاست
بی چراغی شب ها بستر خاکی
غربت عا فراموشی اتش هاست
میان ما هزارو یک شب جستجوهاستت

کاش دوستی انسانها مانند

دوستی دست و چشم بود

هنگامی ک چشم گریه میکند

دست اشک هایش را

پاک میکند

و هنگامی ک دست زخمی

میشود چشم برایش

گریه میکند

*** 

مرگ از زندگی پرسید

اون چیه ک تورو زیبا

 جلوه میده زندگی خندیدو

گفت: دروغی ک در

 من است و حقایقی

 ک در توست

*** 

میترسم بزرگ شوم

نکند مهر از یادم برود

نکند دوستی را فراموش

کنم

میترسم بزرگ شوم

از یاد ببرم ک اسمان

ابیست

یادم رودچگونه بخندم و

چگونه بگریم

ای کودکی

همیشه بامن باش

***

چارلی چاپین:اگه یه

روز شاد شدی...اروم

بخند تا غم بیدار نشه

واگه یه روز

غمگین شدی

اروم گریه کن تا شادی ناامید نشه

***

سلام دوستای عزیزم

 تعجب نکنین درست اومدین

عنوان وبموعوض کردم

 اینجا همون

harchi delet mikhade

ولی از این ب بعد میشه

*تبسمی ب ناچار*

بنظر شما این عنوان خوبه یا نه؟

لطفا هرکی ک وارد وبم میشه نظر بده

مرسی از لطفتون